logo-200

Somatic Experiencing

Somatic Experencing

Somatic Experiencing® (SE) to skuteczna psychofizjologiczna metoda leczenia objawów traumy i łagodzenia chronicznego stresu. Jest ona dziełem życia dra Petera A. Levine’a, które powstało dzięki jego ponad 45-letniemu doświadczeniu klinicznemu oraz licznym multidyscyplinarnym badaniom z zakresu fizjologii, psychologii, etologii, biologii i neurologii. Podejście SE związane jest z uwalnianiem traumatycznego wstrząsu, co stanowi klucz do przekształcenia PTSD, ran emocjonalnych i urazów psychicznych z wczesnego dzieciństwa. W Polsce metoda znana jest dzięki książkom Petera Levine’a m.in. „Obudźcie tygrysa. Leczenie traumy”, a także dzięki działalności popularyzatorskiej osób, które zajmują się terapią w tym nurcie.

Somatic Experiencing® (SE) to krótkoterminowa metoda leczenia traumy, należąca do nurtu obejmującego pracę ze świadomością ciała (body-mind therapy).

Gdy trauma zostaje uleczona, jednym z darów jest dziecięcy zachwyt życiem i szacunek do życia.

(Peter A. Levine).

Somatic Experiencing

Czym jest trauma?

Trauma rozumiana jest jako głęboki uraz psychiczny będący skutkiem konfrontacji ze zdarzeniem subiektywnie postrzeganym jako nagłe, dramatyczne, drastyczne, wykraczające poza ludzkie doświadczenie. Zdarzeniu temu nie są w stanie podołać mechanizmy samoregulacyjne organizmu. Pojawiające się wówczas intensywne przeżycie strachu, przerażenia lub utraty kontroli zostaje niejako zamrożone w czasie. Energia wyzwolona wskutek silnej reakcji systemu nerwowego nie zostaje usunięta z ciała, lecz pozostaje w nim na długo, powodując specyficzne zaburzenia fizjologiczne i psychiczne. Przyczyną traumy jest zatem coś, co wydarza się w świecie zewnętrznym, ale skutkiem jest psychiczne czy „duchowe” zranienie. Długotrwale osłabia ono zdolności radzenia sobie z różnego rodzaju wyzwaniami codziennego życia, obniżając tym samym jego jakość. Wpływa na zachowania i relacje z ludźmi, może prowadzić do powstawania uzależnień, utrudnia podejmowanie decyzji, a nawet ujawnia się w postaci różnego rodzaju objawów somatycznych, jak na przykład trudny do zdiagnozowania ból fizyczny czy choroby.

Wydarzeniami, które mogą być źródłem traumy, są między innymi wypadki samochodowe, katastrofy naturalne, poważne operacje, utrata bliskiej osoby, akty agresji, obrażenia cielesne, przemoc emocjonalna, itp. Ponieważ zdolności samoregulacyjne różnych osób mają odmienny poziom radzenia sobie ze stresem, źródłem traumy mogą być także wydarzenia o pozornie łagodniejszym charakterze, które stanowią jednak nadmierną stymulację systemu nerwowego danej osoby, powodując u niej odczucie przytłoczenia i niezdolność do adaptacji (szczególnie w przypadku dzieci, na przykład pobyt w szpitalu czy kłótnia rodziców). Kluczowe dla uruchomienia reakcji traumatycznej jest nie tyle samo wydarzenie, ile bardziej postrzeganie danej sytuacji jako zagrażające życiu lub przytłaczające. Trauma ma więc wymiar osobowy – ludzie różnie reagują na to samo wydarzenie.

Jak podkreśla Levine, wskutek głębokiego urazu psychicznego układ nerwowy człowieka ulega dezorientacji i nie jest zdolny do przywrócenia stanu równowagi. W efekcie u dotkniętej traumą osoby pojawiają się różnego rodzaju fiksacje i utrata naturalnej zdolności do samoregulacji pobudzenia. System nerwowy traci swą elastyczność funkcjonowania zakłócając zdolność do doświadczania życia „tu i teraz”. Na różnego rodzaju bodźce życiowe reaguje tak, jakby nadal występowało zagrożenie; myśli, emocje i reakcje ciała są nieświadomie sprzężone z minionym doświadczeniem, które wywołało uraz psychiczny.

 

Trauma jest wewnętrznym kaftanem bezpieczeństwa, który tworzy się w chwili, kiedy moment przerażenia zostaje zamrożony w czasie. Dławi on rozwój poczucia istnienia i tłamsi próby pójścia naprzód w życiu. Odłącza nas od nas samych, od innych, od natury i od ducha. Kiedy przytłacza nas zagrożenie, jesteśmy jak zamrożeni w lęku, tak jakby cała nasza instynktowna energia przetrwania została pobudzona, ale jakbyśmy nie mieli dokąd pójść.

(Peter A. Levine).

 

Trauma szokowa

Metoda SE jest stosowana w leczeniu zaburzeń post-traumatycznych, ze szczególnym pożytkiem w leczeniu traumy szokowej: od przypadkowych upadków i zranień, poprzez psychofizyczne następstwa wypadków samochodowych, inwazyjnych procedur medycznych, nieoczekiwanego ataku i traumy przemocy domowej, aż do leczenia przeżyć wojennych i następstw katastrof naturalnych. Neurobiologiczne podstawy tego podejścia w połączeniu z najnowszą wiedzą nt. stresu pourazowego, pozwoliły stworzyć spójną metodę, którą chętnie praktykują lekarze i terapeuci różnych specjalności.

Trauma rozwojowa

Metodę SE stosuje się także w terapii traumy okresu rozwojowego, w leczeniu urazów psychicznych i emocjonalnych, w tym urazu bycia świadkiem zdarzeń traumatycznych. SE ma również zastosowanie w leczeniu późnych następstw traumy, wyrażających się w przewlekłych zaburzeniach typu: chroniczne zmęczenie, fibromialgia, przewlekła depresja, uogólniony ból, i inne. SE należy do tzw. naturalistycznych szkół terapii, odwołuje się do naturalnych procesów samonaprawczych w ciele, oferuje potężne i rozbudowane instrumentarium lecznicze.

Jak poradzić sobie z traumą?

Obserwując  żyjące na wolności zwierzęta drapieżne, Peter Levine stwierdził, że pomimo nieustannie występującego zagrożenia, rzadko ulegają one traumie. Posiadają naturalną odporność na traumatyzację. W przypadku zagrożenia zmobilizowane zostają ogromne ilości energii, by organizm był gotowy do obrony swojego bytu poprzez walkę, ucieczkę lub znieruchomienie. Kiedy zagrożenie minie, zwierzę spontanicznie „rozładowuje” ten nadmiar energii wykonując mimowolne ruchy, takie jak trzęsienie się, drżenie i głębokie spontaniczne oddechy. Ten proces pomaga w równoważeniu (resetowaniu) autonomicznego układu nerwowego, przywracając możliwość jego dalszego prawidłowego i optymalnego funkcjonowania.

Ludzie, podobnie jak zwierzęta, posiadają wrodzone mechanizmy przezwyciężania skutków traumy. Jednak często na przeszkodzie staje nasz „racjonalny”  umysł, który w konfrontacji z sytuacją zagrażającą życiu wpada w pomieszanie i zaczyna zagłuszać instynktowne impulsy. Poprzez racjonalizację, osądzanie, wstyd czy strach przed cielesnymi doznaniami, człowiek zagłusza wrodzoną zdolność do samoregulacji układu nerwowego, w efekcie czego mogą ulec poważnym zakłóceniom elementarne procesy  życiowe, jak sen, trawienie, oddychanie, czy odporność. Występuje cały szereg fizycznych, poznawczych, behawioralnych i emocjonalnych symptomów, których skutkiem jest obniżenie jakości życia.  

Mechanizmy przezwyciężania skutków traumy można uruchomić używając metodę SE, która okazała się skuteczna w pracy z osobami doświadczającymi różnego rodzaju sytuacji traumatyzujących. W odróżnieniu od innych stosowanych powszechnie metod terapeutycznych, SE nie koncentruje się na samym przeżyciu doświadczenia o charakterze traumatyzującym, lecz przede wszystkim na przywróceniu pełnej, właściwej reakcji ciała na to doświadczenie. Rozwiązanie traumy dokonuje się zatem poprzez stopniowe uwolnienie energii przetrwania nagromadzonej w autonomicznym systemie nerwowym i dokończenie zatrzymanej reakcji stresowej na minioną sytuację, co prowadzi do uregulowania psychosomatycznych następstw traumy. Unika się tym samym retraumatyzacji (powrotu do przykrych dla pacjenta wspomnień), ogniskując uwagę przede wszystkim na obecnych „tu i teraz” subiektywnych odczuciach płynących z ciała.

Metoda SE wykazała swoją wysoką skuteczność w przypadku problemów związanych z nadmiernymi reakcjami emocjo­nal­nymi, nadpobudliwością, spadkiem lub nadmierną aktywnością seksualną, atakami paniki, niepokoju, fobii, zmniejszoną zdolnością radzenia sobie ze stresem, niezdolnością do uczenia się, do tworzenia więzi, lękami, depresją, poczuciem wyobcowania, utratą energii życiowej, bezsennością, przewlekłymi bólami, itd. Przez kilkadziesiąt lat stosowania metoda SE pomogła odmienić życie kilku milio­nom ludzi.

 

tu i teraz

Źródło: Instytut Terapii Psychosomatycznej. www.interp.pl

Umów się na Somatic Experiencing




    All right reserved Zofia Rybczak 2022